Wspominam cz.1

Dawno, dawno temu... Był to 17 maja 2012 roku pańskiego. Nie będę ukrywać byliśmy po imprezce u znajomych. Ona spodziewała się dziecka - termin sierpień, my w trakcie planowania ślubu, koledze właśnie związek się rozpadł. Imprezowaliśmy w środę - dzień wieczornego meczu. Byliśmy wolni. Mieszkaliśmy gdzie mieszkamy. Napiliśmy się bo i ja, i Rafał mieliśmy w końcu upragnione wolne dni. To nasz taki beztroski czas był. Przyszliśmy do domu na bombie. Kolega przyszedł z nami i chłopcy pili dalej. No co zrobić? Trzeba było pocieszyć kolegę i nie dopuścić do głupich czynów a miał głupie myśli. Żal mi mężczyzn oni na prawdę gorzej przechodzą zdradę i rozpad związku. Chłopcy się pożegnali, kolega sprawnie do domu dotarł. A my wylegiwaliśmy się do późnych godzin porannych...

Kac? Hmm nie koniecznie, choć w głowie szumiało. Wielokrotnie podejmowaliśmy rozmowy aby starać się o maleństwo. No ale miało być po ślubie, który tuż tuż bo we wrześniu. Tym razem nie tak. Tym razem Rafał stwierdził, że ok w sumie to możemy zacząć się starać bo przecież to nie takie łatwe. Słyszy się o parach co się starają latami. A 4 miesiące przed ślubem to bezpieczna granica.
No i było dziko i namiętnie (szczegóły zbędne), po wszystkim słyszę zdanie: "po dziś będzie dzidzia - masz dzień płodny" a mi szczęka opadła. I tak czekałam na @ i czekałam i nagle drugi dzień z rzędu latałam do toalety non stop bo siusiu mi się chciało. Poszłam szybko do apteki, która 10 kroków od mojej pracy i do toalety. Test zrobiłam około godziny 17 i wyszły dwie grube piękne kreski. Usiadłam. Zrobiłam wielkie oczy. Poszłam na swoje miejsce pracy i siedziałam w głębokim szoku, że się udało za pierwszym razem w pierwszym cyklu. Myśli pędziły mi w głowie: "czy sobie poradzimy? ale czy aby na pewno? czy będzie wszystko dobrze? jak sobie poradzimy? co z pracą? Rafał się ucieszy? Uwierzy? co dalej?" I napisałam Rafałowi smsa -wiem wspaniały sposób na uświadamianie kogoś, że będzie ojcem: "Test wyszedł pozytywny" Bardzo twórcza byłam, prawda? Rafał nie uwierzył bo raz go wkręcić próbowałam. Pokazałam mu test w domu, powiedziałam, że muszę iść do lekarza bo test nie jest dla mnie 100% pewnością. Poszłam rano dwa piętra niżej do lekarza. Zrobił mi darmowe badanie i pokazał pierwszy najcudowniejszy obrazek - małą czarną kropkę. Kazał znaleźć sobie lekarza innego co przyjmuje na NFZ. A powiem Wam, że to i tak cud, że nie wyszłam z gabinetu od razu bo po pierwszych dwóch spotkaniach z tego typu lekarzem bałam się jak jasna... iść znowu. Ale byłam, wytrwałam. Wróciłam do domu, pokazałam Rafałowi. Popłakałam się ze szczęścia i z bezradności. Nie byłam chyba gotowa, że to już teraz. Potem szczęście tylko narastało. Szukałam lekarza i znalazłam ale prywatnie bo kolejki na NFZ były w połowie lipca - czyli po 10 tc wg wyliczenia kalendarzowego.  Termin 11.02 - jak pięknie brzmiała ta data i myśl, że może będzie z 14.02? Albo ze stycznia ( tu się mogłam prawie nie mylić ale o tym później). Poszłam do lekarza chyba najlepszego w naszym mieście. Kolejki prywatnie są takie, że jest tłum kobiet w ciąży i nie w ciąży. Lekarz miły z poczuciem humoru w wieku mojego ojca. Przyniosłam zaświadczenie o ciąży wypłatę dostałam 300 zł mniejszą. Wyegzekwowałam swoje prawa ale mój kierownik kazał mi to i tam to i to... i wszystko na mojej głowie a moja Asieńka na zwolnieniu... a kierownik nie miał zamiaru zatrudnić osobę, która miałaby mi pomóc. Wkurzyłam się pewnej niedzieli bo cały sklep na mojej głowie: kierownik szuka auta, ja sprzedaje na drobnym AGD sprzęt a tu kolega przychodzi i mówi, że kierownik mnie potrzebuje bo on nie umie wystawić faktury... że co? przecież umie i wystawiał nie raz, teraz nagle twierdzi, że nie umie. Mam rzucić wszystko i biec. Nie zakończyć sprzedaży bo ma takie kaprycho... Podchodzę do kasy, kierownik szuka dalej auta a klient zniecierpliwiony patrzy na mnie i ma pretensje, że musi czekać i że co ze mnie za pracownik... Wy tak do mnie? Ożesz Ty. Poszłam do mojego lekarza i powiedziałam o stresie i że się boję o maleństwo, że pracodawca nie daje mi spokojnych warunków pracy i nawet nie może mi takich stworzyć. No i poszłam na zwolnienie i się byczę. I dobrze, bo cyrki się takie tam potem działy, że szkoda słów...
Co do ciąży. Przebiegała prawidłowo, nie miałam na co narzekać. Nawet tycie mi wyszło w granicach normy 15 kg, choć ostatni miesiąc był straszny...
Chcecie ciąg dalszy? A nawet jak nie chcecie będzie jutro :)