w (nie)Pracy cz.2

Dopadł mnie kryzys w trzecim dniu pracy. Mąż dostał rano telefon i nie wiedział czy wróci o 13 z pracy czy późnym wieczorem. Szymon między 3-4 zrobił pobudkę z awanturą. Siedział na łóżeczku trzymał misia i się darł wniebogłosy.  Ja oszołomiona nie wiedziałam o co chodzi. Uspokoił się na chwilę i za 15 minut to samo.

http://www.gnioty.pl/29067#.U5LlgPl_vD0

Poranek cudowny bo Szymon na chwilę spokój i od nowa. Mąż poszedł do pracy, Szymko się uspokoił. Czekam jak na szpilkach co Rafałowi powiedzą w pracy. Czy będzie siedział do późna czy nie. Co mam robić? L4 w 3 dniu pracy, urlop opiekuńczy, do kogo dzwonić? Każdy praktycznie w pracy. Siedzę, pękłam i ryczę. Bezsilność? Nie pewność? Wszystko na raz. To nie tak przecież miało być! Miałam mieć piękny grafik - niezmącony niczym, spokojnie z uśmiechem iść do pracy wiedząc, że moje dziecko jest w dobrych rękach i ma wspaniałą opiekę.

Koleżanka rzuca pomysł - dzwoń do Ewy może ona ma czas. Napisałam nie pewnie sms-a dostałam odpowiedź, że tak między 11 a 15 może się zająć Szymkiem - akurat 4h pracy, ale czy mi pozwolą tak? Przecież mam być 14.30 -18.30, a jak nie pozwolą to co mam robić? Szał w głowie, złość, bezsilność i chęć rzucenia tego w cholerę. Dzwoni koleżanka z Torunia. Ja się wypłkałam w słuchawkę - głupia no po prostu głupia dziewucha ze mnie. Nie ogarniam tematu, czuję się bezsilnie, beznadziejnie. Dzwonie do pracy, zgadzają się na taki myk (pracodawca miłosierny dla mnie - ło mamuniu nie każdy tak ma). Odstawiam Ewie śpiącego Szymka, idę do pracy z duszą na ramieniu - nigdy z nią nie był, nie miałam jak przekazać jej informacji gdzie co schowałam - co może jeść a czego nie. Stres - czy sobie poradzą? Siedzę jak na szpilkach i patrzę na telefon w pracy. Asia tłumaczy mi coś, a ja słucham ale nie do końca. Moje myśli krążą przy Szymonie. Rafał pisze sms-a, że będzie do 18. Ewa nic nie pisze. Nie dzwoni. Chyba sobie radzą. Dla pewności napisałam ja do niej. Po 30 minutach napisała, że jest ok. W międzyczasie wpada do pracy mąż i mówi jak to jednak ich puścili i że robią sobie zabawy wojenne bez ostrzeżeń i deklaracji ile czasu faktycznie zajmie. Niech to szlag. No jak tak można? Mam ochotę udusić dowódcę jednostki. Co za poronione pomysły mu strzelają do głowy. 

Kilka myśli - przecież jak tak dalej ten głupek będzie robił to ja osiwieję i nie będę mogła chodzić do pracy. I co teraz? Albo wychowawczy znowu albo żłobek i 7/8 etatu -pozwolą mi tak? A będzie miejsce w żłobku?
Odbieram Szymka od Ewy, ma rozbita wargę - bawił się z jej synem i sobie roztrzaskał wargę. Grzeczny i uśmiechnięty był. Wracamy do domu. Idzie na drugą drzemkę bo spał tylko godzinkę.

Budzi się z krzykiem, wrzaskiem. Na przemian odpycha mnie i patrzy z wyrzutem i wtula się z całych sił - stan ten trwa 30 minut. Ja płaczę z nim - nie wiem co robić. Nie wiem co dalej Stoję na rozstaju dróg i nie wiem w którą stronę iść. 

Dziś spał normalnie. Nie mam dnia pracy - mam wolne, ale nie wiem co będzie we wtorek. Dzielnie znosi rozłąki ale potem ma takie ataki? Czy może coś innego się dzieje i nie jest to związane z rozłąką?